Entradas

Mostrando entradas de mayo, 2018

Eres tú

Imagen
¡Hola, personitas del Universo! Siento mucho compartir con vosotres esta entrada 5 días más tarde de lo que tenía previsto (!!), pero Selectividad llega pronto y después ya podré cumplir como os merecéis con los horarios que nosotras mismas hemos establecido para el blog (es decir, 1 entrada cada sábado ^^). Levantaré un altar de flores rojas para disculparme con Rush y, sin más dilación, os dejo con unas palabras que escribí hace tiempo y que me siguen llegando al corazón igual que antes. Espero que las disfrutéis ❤. Photo by  Vero Photoart  on  Unsplash Eres tú quien me espera, quien me inspira, quien convierte mis noches en día. Eres esa luz que por las mañanas me invita a seguir, eres esa brisa que alivia mi asfixia. Eres un recuerdo lejano que nunca me dejará caer, pero eres eso, solo un recuerdo. Yo, aferrada al pasado, te dejé ir y me quedé quieta, mirando. Debí haber gritado o llorado, debí haberte agarrado con fuerza para retenerte a mi lado. Pero no fui capaz,

Melodía

Imagen
¡Buenas, buscadores de sueños! Lo sé, he tardado mucho en publicar y lo siento. Sindy me dijo que pidiese perdón de rodillas, pero... como que es un pelín difícil hacerlo a través del ordenador ;). Así que aquí os traigo un relatillo que espero que os guste: ➽ Esta fantasía nace... de escribir un relato con las palabras "efímero", "etéreo" y "melifluo". El susurro del viento, libre más allá de estas paredes, no pudo romper las melifluas notas de aquella melodía. Apenas eran unos lamentos, hermosos y a la vez desesperados, que mi madre conseguía arrebatarle a las teclas de aquel piano ajado por el tiempo, pero era más que suficiente para hacernos soñar con épocas más felices. Todos sabíamos que aquellas no eran más que fantasías etéreas de un mundo que jamás existió, pero nos negábamos a perdernos de nuevo en la triste realidad que nos había tocado vivir: una guerra incesante que pronto nos salpicaría también a nosotros con su dolor. El vie

Estrelas

Imagen
¡Hola personitas del Universo! Siento mucho no haber podido publicar entrada la semana pasada, pero con los exámenes finales de 2º de bachillerato es un poco difícil sacar tiempo. De todas formas ¡aquí estoy! El relato de hoy lo escribí hace tiempo, pero me lo encontré el otro día y era uno de mis escritos para mi colección de relatos dedicados a la naturaleza. Aquí va, espero que os guste ❤ Primero os dejo la versión en gallego (la original) y a continuación tenéis la traducción al castellano. 11/08/17 Non hai nada mellor que escribir sobre as estrelas mirando cara a elas. No ceo, na noite, saúdame Casiopea. Eu espero ese esplendor fugaz mentres brillan sobre min as estrelas nun océano infinito. E inconfundible aí está a Osa Maior e, un pouco máis alá, a estrela Polar márcame o camiño. Ela coida das demais estrelas. Todas me observan curiosas, vergonzosas, asustadizas e fermosas. E eu sigo agardando esas estelas fugaces que iluminan o ceo e cumplen desexos. Eses fulg